ΟΙ ΑΘΛΙΟΙ (ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ) Β. ΟΥΓΚΟ!...

Το βιβλίο αυτό είναι ένα δράμα με πρωταγωνιστή το άπειρο. Δεύτερο πρόσωπο είναι ο άνθρωπος. Γι’ αυτό το λόγο σταθήκαμε στο μοναστήρι που βρέθηκε στο δρόμο μας.

Το μοναστήρι, βλέπετε είτε στην Ανατολή είτε στη δύση βρίσκεται, είναι ένα ΟΠΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΗΜΑ που έστησε ο άνθρωπος απέναντι στο Θεό.

Φυσικά, είναι κάτι που πρέπει να σεβαστούμε, άσχετα με τις όποιες επιφυλάξεις μας για τον τρόπο που ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται το ΑΠΕΙΡΟ που κλείνει μέσα του.

Σε κάθε Τζαμί, Παγόδα, ή Συναγωγή υπάρχει μια πλευρά ΚΑΚΗ που τη σιχαινόμαστε, και μια άλλη υψηλή, που μας εμπνέει το σεβασμό. Είναι μια πνευματική αντένιση και μια ατελείωτη ονειροπόληση. Η σκιά του θεού πέφτει στον ανθρώπινο τοίχο.


Από την άποψη της ιστορίας, του ορθού λόγου και της αλήθειας, το μοναστήρι είναι καταδικασμένο.

ΟΤΑΝ Σ’ ΕΝΑ ΛΑΟ ΤΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΑΦΘΟΝΟΥΝ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΟΠΗ ΤΟΥ!....

ΟΙ ΜΟΝΑΧΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΛΕΠΡΑ ΣΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΩΜΑ.

Ο μοναχικός βίος στάθηκε ευεργετικός στην αρχή του πολιτισμού, μα κακός όταν οι λαοί αναπτυχθήκαν. Αν κάποτε χρησίμευε για να ελαττώνει την κτηνωδία με την πνευματικότητα, είναι τώρα βλαβερός για τον ίδιο λόγο που στάθηκε σωτήριος στην αγνή του περίοδο.

Την Ιταλία και την Ισπανία –δύο έθνη θαυμάσια- τις κατέφαγε, ως το κόκκαλο σχεδόν, η ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΛΕΠΡΑ!..... Οι δύο ένδοξοι αυτοί λαοί άρχισαν να θεραπεύονται κάτω από τη ρωμαλέα υγιεινή των αρχών της Γαλλικής Επανάστασης.

Μπρος στους πολύτιμους κι όλο φρικαλέο μυστήριο σταυρούς των ισπανικών μοναστηριών, κλαίνε, κυκλωμένα από σκιά, σκεπασμένα ανθρώπινα όντα που τα πλευρά τους είναι πληγωμένα από την ΤΡΙΧΙΝΗ ζώνη κι από το σιδερένιο μαστίγιο, τα στήθη τους τσακισμένα από τις ξύλινες θήκες που τα σφίγγουν, τα γόνατά τους γδαρμένα από το ΓΟΝΑΤΙΣΜΑ της προσευχής.

Είναι γυναίκες που λέγονται «νύμφες του Χριστού» - φαντάσματα που πιστεύουν τον εαυτό τους για σεραφείμ. Ούτε σκέφτονται ούτε έχουν επιθυμίες ούτε αγαπούν ούτε ζούν. Τα νεύρα τους κοκκάλωσαν, τα κόκκαλά τους πέτρωσαν. Ο πέπλος τους σκεπάζει όπως η νύχτα. Και κάτω από τον πέπλο η πνοή τους είναι Απόπνοια του ΘΑΝΑΤΟΥ.

Η Ηγουμένη ένα πλάσμα φοβερό, που τις ευλογεί και τις τρομοκρατεί. Βλοσυρή είναι εδώ η «αειπάρθενος» και η άγρια ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑ νεκρώνει ότι ΑΝΘΩΠΙΝΟ. Σπήλαια παρθένων και τόποι φρικτής ΑΓΡΙΟΤΗΤΑΣ είναι τα ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ.

Μέσα σ’ αυτά αισθανόταν κανείς φυλακισμένος. ΑΡΧΙΕΥΝΟΥΧΟΣ του ουρανού ο αρχιεπίσκοπος, κλείδωνε και φύλαγε αυτό το σαράι των ΨΥΧΩΝ που ήταν προορισμένες για το Θεό.

Σχόλιο: ΤΟ ΘΕΟ ΓΙΑΧΒΕ –ΙΑΧΒΕ, τον σεληνιασμένο αρχιδολοφόνο της Σελήνης!.... Των ΕΒΡΑΙΩΝ ο Θεός!....

Οδαλίσκη η καλόγρια, Ευνούχος ο Παπάς. Γεμάτες ζήλο οι καλόγριες, γίνονταν στον ύπνο τους οι εκλεκτές του Θεού Γιαχβέ….Χριστού… Και ενώνονταν μαζί του. Ο όμορφος νέος κατέβαινε τη νύχτα γυμνός από το σταυρό και γέμιζε το κελί με έκσταση. Τη ζωντανή μυστική ΣΟΥΛΤΑΝΑ που είχε για ΣΟΥΛΤΑΝΟ τον Εσταυρωμένο την προστάτευαν από κάθε αδιάκριτο μάτι ψηλοί τοίχοι.

Έτσι που τον βλέπουμε σήμερα το μοναχικό βίο, δεν είναι παρά μια ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΥΜΑΤΙΩΣΗ!......

Σταματάει τη ζωή ολότελα, φέρνει την ερήμωση. Εγκλεισμός θα πεί ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ. Παράλογο πράμα να επιμένουμε στην διατήρηση παλιών θεσμών. Λές και θέλουμε να ντύσουμε τον άντρα με παιδικό φόρεμα. Ή σαν να ήθελε το ΠΤΩΜΑ να αγκαλιάσει τον ζωντανό με τη στοργή του.

-Είσαι αχάριστος! Λέει το φόρεμα στον άντρα. Σε προφύλαξα τον κακό καιρό. Γιατί ποια δεν με θέλεις;
-Σ’ αγάπησα! Λέει το πτώμα στον ζωντανό.
-Βοήθησα τον πολιτισμό σου, λέει το μοναστήρι στον κόσμο.
Μία είναι η απάντηση σ’ αυτά: Άλλοτε!...

Μα πως μπορούν να διαιωνιστούν πράματα που έχουν πεθάνει πια-πολιτειακά συστήματα, απαρχαιωμένα δόγματα, παλιές προλήψεις, ξεπερασμένοι φανατισμοί, σπαθιά, σκήπτρα, μοναρχίες, στρατοκρατίες. Ωστόσο παρουσιάζονται διάφοροι συνήγοροι που υποστηρίζουν το ΙΑΧΒΙΚΟ παρελθόν, μιλώντας για σεβασμό των θρησκειών που ιδρύσαν οι ΕΒΡΑΙΟΙ, (ΜΩΑΜΕΘ,ΧΡΙΣΤΟΣ,ΑΒΡΑΑΜ, κλπ.) για κοινωνική πειθαρχία, (θρησκευτική) γι’ απαρασάλευτες αρχές, για θρησκεία ή νομιμοφροσύνη.

Έτσι οι λαοπλάνοι τούτοι καλλιεργούν την ΨΕΥΤΙΑ, γιατί θέλουν να παρουσιάσουν το Μαύρο για Άσπρο, το ΝΕΚΡΟ για χρήσιμο. \\

Εμείς σεβόμαστε το παρελθόν, φτάνει να δεχτεί να ΠΕΘΑΝΕΙ. Το πολεμάμε όμως όταν θέλει να μέινει ζωντανό-και θα το κυνηγάμε ώσπου να το καταστρέψουμε.

ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΚΟΥΛΙΚΙΑ έχουν αντοχή. Πιάνονται από τη ζωή. Ο αγώνας μαζί τους πρέπει να είναι σκληρός. Γραφτό είναι στην ανθρωπότητα να πολεμάει χωρίς σταματημό με τα ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ!... μερικά πράγματα πρέπει να καταστραφούν κι άλλα να φωτιστούν μόνο. Γι’ αυτό χρειάζεται προσοχή, για να μην ανάψεις πυρκαγιά εκεί όπου φτάνει να φωτίσεις μόνο.

ΑΧΡΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΛΟΓΕΣ ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΤΟ ΦΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΟ.

Για την αποδελτίωση ΔΙΑΓΓΕΛΕΑΣ!...